Mirëpo ajo që i ka nxjerrë qytetarët ukrainas në protesta masive këtë herë është diçka e ndryshme - frika se perspektivat europiane e vendit të tyre mund të marrë fund përgjithmonë. Ata e dinë se vendi i tyre nuk do t’i bashkohet BE-së në dekadën e ardhshme dhe e dinë gjithashtu se vetë BE-ja është në krizë. Por ata janë të vendosur të insistojnë në të drejtën e tyre për një të ardhme europiane. Frika e humbjes së kësaj shprese, me sa duket, është në qendër të pushtetit të butë të BE-së, kur perspektiva e zgjerimit po venitet.

Trashëgimia e vërtetë e Revolucionit Portokalli, reflektuar në valën aktuale të protestës, qëndron në faktin se njerëzit kanë mësuar se udhëheqësve politikë nuk mund t’u besohet, por se dhjetëra mijëra, të mbledhur në Sheshin e Pavarësisë së Kievit, mund të ushtrojnë pushtet efektiv vetoje. Dallimi i madh në mes të vitit 2004 dhe sot është se, praktikisht brenda natës, Ukraina e ka humbur statusin e saj të privilegjuar të një paqartësie gjeopolitike.

Në dy dekadat pas Luftës së Ftohtë, vendi ka qenë si një valixhe mbi peshë pa dorezë - as nuk mund të merret me vete, as të lihet në stacionin. Ishte supozuar se Ukraina ishte e ndarë mes një Lindjeje pro-ruse dhe një Perëndimit kryesisht anti-rus, dhe se çdo veprim radikal mund të çojë në shpërbërjen e vendit. Ekonomia e Ukrainës është e varur nga Rusia dhe BE-ja; emigrantët e saj të punës shkojnë si drejt Lindjes ashtu dhe Perëndimit, dhe oligarkët e tij jo të mirë kanë përfituar nga të dyja palët. Politikisht, Ukraina është gjithashtu një botë më vete - e korruptuar, e çrregullt, dhe jo efikase, por edhe shumë më pluraliste dhe e hapur se Rusia apo Bjellorusia. Kështu, ndërsa ishte gjithmonë e vështirë të dihej se çfarë donin liderët e Ukrainës, ishte e lehtë të parashikohej se sa larg mund të shkonin. Jo befasisht, elitat ukrainase kanë shpenzuar dy dekadat e fundit duke bërë premtime dhe duke iu shmangur angazhime.

Por e gjithë kjo ka ndryshuar, pothuajse brenda natës. Ukraina nuk është më një "mbretëri në mes". As Rusia, e vendosur për të ri-integruar vendet post- sovjetike në Komunitetin Ekonomik Euroaziatik ( EurAsEC ), e as BE-ja, poshtëruar nga refuzimi i presidentit Viktor Janukoviç për të nënshkruar marrëveshjen e asocimit, nuk mund të jetojnë me status quo. Kriza aktuale tregon se BE-ja e ka nënvlerësuar fuqinë transformuese të Politikës së saj të Fqinjësisë Europiane - një kujtesë e forcës tërheqëse politike të BE-së dhe dobësisë së diplomacisë së saj.

Në fund të fundit, asnjë nuk e ka kuptuar Ukrainën. Politikanët europianë e bënë Kremlinin të besonte se Ukraina nuk ishte e rëndësishme të mjaftueshme për BE-në. Si rezultat, Rusia donte jo vetëm të bllokonte kthesën e Ukrainës drejt BE-së, por ta përfshinte atë në projektin e saj të integrimit. Udhëheqësit europianë gjithashtu anashkaluan edhe përbuzjen kulturore që udhëheqja ruse ka filluar të ndjejë për BE-në.

Por as Rusia nuk e ka kuptuar drejtë Ukrainën. Shkalla e protestave në Kiev e ka zënë Kremlinin në befasi, sepse elita ruse nuk e ka konsideruar shoqërinë civile një lojtar të pavarur në politikën kombëtare dhe nuk e ka vënë re shfaqjen e një konsensusi europian në shoqërinë ukrainase. Të huajt duhet të kuptojnë se sa delikate janë bërë zhvillimet politike kohët e fundit në hapësirën post-sovjetike, ku dy projekte të integrimit të kundërta janë të dënuara të përplasen. Ka vetëm tre opsione për Ukrainën: të nënshkruajë marrëveshjen me BE-në, siç shumica e ukrainasve duan; bashkohen me EurAsEC e Putinit, siç elita politike e rrezikuar preferon, apo të falimentojë.

Project Syndicate, dhjetor 2013